تأثیر سطوح متفاوت تداخل زمینه ای در تمرین (تمرین مسدود، تمرین تصادفی) بر کارکردهای حسی-حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه و اهداف اختلال هماهنگی رشدی یکی از شایع­ترین اختلالات تأثیرگذار بر کودکان در سنین 5 تا 8 ساله می­باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات با تداخل زمینه­ای متفاوت (تمرینات تصادفی و مسدود) بر کارکرد­های حسی-حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی 5 تا 9 ساله شهر مشهد بود. مواد و روش ­ها از بین تمامی کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در شهر مشهد، 45 نفر با استفاده از آزمون­های غربالگری (پرسش­نامه اختلال هماهنگی رشدی، بهره هوشی) انتخاب و پس از تکمیل کردن پرسش­نامه عصب روان‌شناختی کانرز به عنوان پیش­آزمون، به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفره (گروه تمرینات تصادفی، گروه تمرینات مسدود و گروه کنترل) تقسیم شدند. در ادامه گروه­های تجربی حاضر در تحقیق تمرینات با تداخل زمینه­ای متفاوت را برای 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه­ای انجام دادند و در انتها دوباره از کلیه افراد به وسیله پرسش­نامه عصب روان‌شناختی کانرز، پس­آزمون به عمل آمد. برای بررسی نرمال بودن داده­های تحقیق از آزمون شاپیرو-ویلک و برای تعیین تفاوت­های درون­گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون t همبسته و آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته­ ها نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین تفاضل میانگین نمرات پیش­آزمون-پس­آزمون دو گروه آزمایش در متغیر­های تحقیق تفاوت معنادار وجود دارد. با این حال هیچ­گونه تفاوت معناداری بین تفاضل میانگین نمرات پیش­آزمون و پس­آزمون گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین یافته­های تحقیق حاضر نشان داد که بین دو گروه با تمرینات تداخل زمینه­ای متفاوت، تفاوت معناداری وجود دارد و گروه تمرین تصادفی بهبود بیشتری در کارکردهای حسی-حرکتی بعد از تمرینات پیدا کردند (04/0P=). نتیجه ­گیری بر اساس نتایج به دست آمده می­توان نتیجه گرفت که تمرینات با تداخل زمینه­ای بیشتر می­تواند موجب بهبود بیشتر کارکرد­های حسی-حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شود.